İnsanın hayatta unutamadığı anıları vardır. Bunlardan bir tanesi de asker ocağıdır. Hele şimdiki gibi bedelli askerliğin olmadığı, şartların daha ağır olduğu o eski dönemlerden neler neler heybeye dökülmüştür de, anlat anlat bitmez. Vatani görevimi 1991-1992 yılları arasında 223 KD olarak Mamak Muhabere Okulunda yaptım. İlk akşam bizi yemekhaneye topladılar. 400 civarı KD asker var. Bölük Komutanı geldi, ‘’bir soru soracağım, kim cevap verecek?’’ dedi. Herkes pür dikkat dinliyor. Daha Atatürk derken ben elimi kaldırdım. (Lise yıllarında bir öğretmenimiz, cesaret konusunda böyle örnekler verirdi) Nasıl olsa dedim, yıllarca okuduk. Hakkında bir iki cümle kurarız. (diğer taraftan Gar’dan trenle gelirken biri Askerin El Kitabı diye küçük bir kitap satıyordu. Bende almış ve şöyle bir karıştırıp, şafak 1 diye işaretlemiştim) ‘’Kalk Asker, Atatürk’ün özelliklerini say’’ dedi. Bende, -rutin olarak bilinen- ‘’zekidir, çalışkandır, iyi bir komutandır’’ deyince, ‘’Aferin sana, iki gün çarşı izni’’ dedi. Bunu duyunca onlarca parmak kaldıran oldu. İçimizde akademisyenler var, tarihçiler var, var da var. Toplam 10 madde imiş, kalanını onlar tamamladı. Sonunda Komutan: ‘’Arkadaşınıza ilk parmak kaldırma cesaretinden dolayı iki gün çarşı izni size ise teşekkür ediyorum’’ dedi. Arkadaşlar ilk günler eğitim alanında sürünürken ben Kızılay’da özgürce gezdim.

Özeti: Cesaret bilgiden önce gelir. Özellikle toplu olan yerlerde bir soru sorulduğu zaman, o konu hakkında 1/10’de bilgimiz varsa -biraz da yorumlarız- mutlaka el kaldırmalıyız. Çoğu zaman bu tür sorularda bilgiden çok ilgiye dikkat edilir. Veya bir mükâfat verilmek isteniyorsa –mesela konferans veren yazar, kitap hediye etmek için basit sorusuna parmak kaldıran arar- vesile aranır da, erken hareket eden kazanır. Diğer taraftan bir göreve veya etkinliğe giderken onunla ilgili iki cümle araştırma yapmak konu hakkında bizi cesaretlendirir. Belki de sonunda ödül kazandırır.