Vurulduysan yürekten, gönülden sevgiliye,

Uzaktan bakıp, dalma derinden yeislere!

Kımramazsa dudakların, bir şey söylemeye,

Pişmanlıkla geçmesin ömrün, konuşmalısın!

Nice kalpler, ateş içinde yanmakta,

Susmanın narına köz gibi kavrulmakta,

Dönüp gitmen, yarını ahla yıkmakta,

Oturup durma öyle, gidip konuşmalısın!

Kızar mı, küser mi, olur olmazı düşünme,

Koş, yetiş, yanarak boşa nefes tüketme!

Yakala, solmadan şu umudu, gecikme,

Kalma öyle melül bakarak, konuşmalısın!

Suskunluktan ateş düşürüp, yakma bağrını,

Mazi gitsin, kapatma atinin kapısını!

Nefes aldıkça, kaybetmenin tutma yasını,

Bahşedilen hayat senin olsun, konuşmalısın!

Bir hata olmuşsa, yürü git af dilemeye,

Dilin aşınmaz, bir çift söz söylemeye,

Hasret kalmayasın sevinçten gülmeye,

Yık inatlaşma duvarını, konuşmalısın!

Ara, bul, hem dert etme, ne derlerse desinler,

Onu, tek kalemde silmediğini bilsinler,

Kucaklayıp, sarılmana çoktan sevinsinler

Bekletme, geç kalma, tut elini,  konuşmalısın!

Sessiz, sedasız geçti de gitti demesinler,

Dertler omzuna binmiş, çökürtmüş bilmesinler!

Gözyaşına mahkûm olma, dostlar sevinsinler,

Gönülden gönüle akarak, konuşmalısın!

Hakkını aramak istiyorsan, bu hakkındır,

Hakkınsa ona kavuşmak, inan çok yakındır,

Hakka sığınmak, bilesin iman limanındır,

Hâk aşkına kalbini açıp, konuşmalısın!

            Ülkemizdeki günlük hayata baktığımızda az konuşmayı seviyoruz gibi. Acaba çocukluğumuzda, “büyüklerinin yanında konuşma” sözü, kulağımızda küpe olarak mı kalmıştı? Az konuşma özelliğimiz, çoğu zaman bizi başka şekilde konuşmaya iteliyor görünümünde. Ve hemen en kolayını seçiyoruz. Asabileşme, ardından kavgalı konuşma. Konuşamamakla sevgimizi, derdimizi, meramımızı dile getiremiyoruz. Birde konuşabilen toplumlarda demokrasi daha güzel işliyor.

 Bu gerilimli yaşayışı seçmeden konuşmayı tercih etsek, herhalde daha iyi olur görüntüsü görülür. Faydası dokunur mu, konuyu dörtlüklerde anlatmak bizi kavga ortamından uzaklaştırmada yardımcı olur mu, katkısı olur mu zamanla görürüz.