Üç güzel insana olmasaydın sen mezar,

Söyler misin adını tarihe kim yazar?

Olmuşsun sen tarihte bir “Ölüm Adası”,

Bir gecede yetmiş kadar mezar kazıldı.

Yassı ada, köpeklerin hırsızlar adası,

Tıkılmıştı oraya tarih, hem anayasası.

Meş’um Yassı ada’ dan gemi ile mahkûmlar,

Geliyordu İmralı’ya, şehit kurbanlıklar.

Çok zorları vardı konseyin,  korkarcasına,

Götürdüler İmralı’ya kaçırırcasına.

Vicdansızlık, milletin lânetini unuttular,

Suçu hizmet olanları, acımadan astılar.

Köhne gemi yaklaştı, gece karanlıkta,

Önce Celâl Bayar indi, vardı arkada.

Kurbanlar sıralandı, Refik Koraltan’la,

Fatin Rüştü Zorlu ve Hasan Polatkan’la.

Menderes kondu, mezardan büyükçe hücreye,

Bu nasıl vahşet, hizmetten geldi, can vermeye!..

Herkesi sarmıştı korku, titreyen dillerde,

Dendi, “Birer birer asıyorlar” herhalde.

Çömezler ki,  tek tek geziyordu odaları,

“Asılabilirler”  diye bağırıyorlardı.

O gece biter mi hiç, sürdü tüm asırlarca,

Ölmeyenler anladı sabaha kavuşunca.

Ölenlere asla bir daha, güneş doğmadı,

Asıldılar sırayla,  ülke doğrulamadı.

Saat üçtü, açıldı Polatkan’ ın kapısı,

Karanlık ruhların emri, içler acısı!

Sonra sehpaya F.Rüştü Zorlu getirildi,

Lâzım değil hizmet, tabureyi tekmeledi.

Ertesi gün on yıllık hizmet bir anda silindi,

 Hasta haliyle Adnan Menderes, idam edildi..

Kıymetli üç devlet adamının, üzücü akıbetlerinin vicdanlarda bıraktığı acının unutulmaması için, yıllar önce  yazdığım kısa bir başka emek.