Yıllardır önümüzden, sofamızdan ayıramadığımız iki önemli konu bu yıllarda daha da ilgi alanımıza girdi. Bir Emeni meselesi, yani Hırant Dink olayı.

Doldurulmuş, beyni hazırlanmış, bir de yaşı küçük olduğu günlerde cinayet işlettirilmiş Ermeni Gazeteci Hirant Dink öldürülmüştü. Görüntüsü hadisenin büyüklüğünden daha büyüktür derler ya, eski tabirle “şuyu vurulduğundan beterdir.” Denen olayı yıllardır ne gündemimizden ne de dilimizden düşüremedik.

Öldüğü yıl ne törenler yapılmıştı, ben Hirnt Dink’im diye bağrılmıştı. Görkemli, şaşaalı kalabalıklar halinde mahkemeler götürülmüştü. Önüne gelen, adliyeden çıkacak kararın ne olacağı konusunda ahkâ kesiyorlardı. Ailesinin etrafında pervane olunmuştu. Özel oturumlar, paneller bibbirini kovalıyordu.

Bu koşuşturmalar arasında sakın gözden kaçan bir şey olmasın diye adliye koridorları yetkili yerleri ablukaya alma hevesleri ile hayretler mucip cirit atıyordu.

Çoğumuz suskunluk içerisinde sonucun nereye varacağını bekliyordu. Aylar sonra Türk Adliyesi hak edilen cezayı suçlu kimseye vermişti. Hepimiz rahat etmiştik. İster istemez beyinlerde şu düşünce dolaşmaya başladı. Bir Türk Gazeteci Ermenistan’da uğradığı silahlı saldırı sonucu ölseydi, acaba Ermenistan bizler gibi pür dikkat, insanlığa yakışır şekilde gözetler, kollar mıydı? Acaba bizim gibi, ölen birine bu olağan üstü hizmeti yapar mıydı?

Öteki önemli konumuz Filistin davamız. Filistin’de merhametsiz, insani değerlerden uzak bir olay yaşanıyor. Aniden patlak veren savaş yılları birikimi acıların, kaybolmuş toprakların acısını sergilemekte. Bu trajik meseleyi, kendi meselemiz halinde destekleyen kim demeye gerek yok. Sıcak yataklarından kalkamayan, saltanatımız elimizden kaçmasın korkaklığında kalan Araplara inat biz sahiplendik, biz kucakladık. Bu bağlılık çok eskilere dayanıyor. Kutsalımız olan ilk camimiz, kıblemiz olan Mesci-di Aksa hürmetine, Osmanlı’dan bizlere kalan toprak, insanlık hatırına sahiplendik.

İsrail her türlü hoyratlığını sergilerse de bizden yana hesap sormamız devam edecek. Biim bu kesin tavır koyma çabamız Araplar’ın bir miktar gözünü açtı. İslam İş Birliği teşkilatı toplana bildi, kararlar alabildi. Araplar’ın birleşemedikleri yüzünden İsrail’in serkeşliği, vahşiliği 1948, 1967 savaşlarında Filistin’in acı çekmesine, toprak kaybına sebep olmuştu. Bu güne bakınca yine aynı akıbet görünüyorsa da Türkiye’nin çabaları etkili olacak gibi gözüküyor.

Bütün bu iyi niyetimize rağmen Araplar’ın bize tavırları nasıl gidiyor? Osmanlı döneminde, Osmanlı orduları batı cephesi ile mücadele ederken hiçbir Arap devletinden fayda görmemişti. Birinci dünya savaşında da bu aymaz davranış devam etmişti. Hatta arkadan vurma çabaları ayyuka çıkmıştı. Mehmet Akif Ersoy’un Araplara yaptığı birleştirici çabaları, hutbeleri olum sonuç vermemişti.

Bu gün bile Kıbrıs Türk Cumhuriyeti devletini göstermelik de olsa devlet olarak tanıma çabalarını, desteklerini göremedik.

Onlar ne kadar bize destek çıkamıyorlarsa da biz yine dinimiz, Osmanlı hatırasını gözeterek desteğimizi vereceğiz.