Ülkemizde yardım dağıtmak küçüğünden büyüğüne problemdir. Özellikle toplu dağıtımlardaki organizasyon eksikliğinin kimi zaman hayırdan çok şerre dönüştüğünü televizyon ekranlarında ibretle izleriz. Verene de alana da kızarız. Maalesef bu noktada istenilen seviyede toplumsal bilinçlenme ve saygı yoktur. Yakın tarihlerde yaşadığımız depremler bunun en bariz örneğidir.

Zaman zaman okullarımıza hayır sahipleri ve sivil toplum örgütleri tarafından fakir öğrencilere ulaştırılmak üzere ayakkabı, giysi, kırtasiye türü yardımlar yapılır. İşte bu bağlamda ilimiz merkezde bir ortaokulda önceden tespit edilen fakir öğrencilere ayakkabı dağıtılır. Her nasılsa durumu iyi olan bir öğrenciye de ilk etapta ayakkabı verilir. Daha sonra bu tespit edilince okuldan ayrılmadan ayakkabı geri alınır. Öğrenci ağlayarak sınıf öğretmenine gider. Öğretmen neden ağladığını sorunca ‘‘öğretmenim, bana ayakkabı verdiler, sonra da geri aldılar’’ der. Bu duruma çok üzülen öğretmen doğru müdür beye gider ve durumu anlatır. Müdür beyde, titiz bir idarecidir. Ajandasını açar ‘’hocam biz bu çocuğa yanlışlıkla vermişiz. Bunların evi var, iki tane arabası var, daha şunu var bunu var. Onun için iade aldık’’ der. Bunun üzerine öğretmen müdür beye teşekkür ederek ayrılır. Başka bir zaman fırsatını bulduğunda çocuğa anlayacağı dille izah edeyim diye düşünür.  Okul çıkışı eve giderken çocuğu görür. Yanına yaklaşır ve yavaştan yavaştan ‘kızım nasılsın?’ diye söze başlayıp, 

- Sizin eviniz var mı?

- Evet, var öğretmenim

- Peki, arabanız var mı?

- İki tane var öğretmenim

- Baban çalışıyor mu?

- Evet, çalışıyor öğretmenim

Bunun üzerine ‘kızım evi, arabası olana birde üstelik babası çalışana bu ayakkabıları vermiyorlarmış’ deyince 10-11 yaşındaki o çocuk masumane olarak ‘’ama öğretmenim, annem, alt kattaki kiracının çocuğu okuldan her şey getiriyor. Sen beceriksizsin. Bir ayakkabı bile getiremedin, diye bana çok kızdı’’ der.  Çocuğun masumane cevabı her şeyi anlatıyor.

Geçmişte mübarek bir kandil akşamı Çorum Ulucami bahçesinde mini paket lokum dağıtılırken, birçok cemaatin almak için (görevlilerde yukarıdan rastgele atınca) topyekün hücumuna şahit olunca, değerli belediye başkanı dostuma ‘’Başkanım, lütfen mübarek gecelerde bir şeyler dağıtmayın veya dağıtacaksanız çok profesörce dağıtınız. Yoksa içeride bir saat ibadet ediyoruz daha kapıda iki lokum için gönül kırıp, sevabını bitiriyoruz’’ diye mesaj atmıştım.

Özetin Özeti: Arada devletin veya hayır sahiplerinin dağıttığı malzemeleri almanın sebebi sadece ihtiyaç olsa idi, tüm ihtiyaç sahiplerinin orada olması, buna mukabil ihtiyacı olmayanların -tuzu kuru olanların- ise uzak durması gerekirdi. 

Görev icabı veya sosyal medyada üzülerek görüyoruz ki, memlekette balon dağıtılsa maalesef insanlar birbirlerini eziyor. İhtiyaçtan çok almak bizleri mutlu ediyor. Ne dersiniz efendim? Topyekûn olarak -bebelerimiz daha ana kucağında iken eğitimine başlayıp- birazcık tokgözlü olmaya ihtiyacımız var mı acaba?