Kusurlarımızı neden kapatmaya çalışıyoruz? Çünkü ekranda gördüğümüz çoğu şeyi pürüzsüz zannediyoruz. Neden ben böyle değilim, neden çocuğum böyle değil, neden evim böyle değil vs. bunlar gibi birçok şeyi düşünerek ve sorgulayarak daha sonrasında kendimizi değersiz hissediyoruz. Bu konuda geçen gün kendisini severek takip ettiğim bir eğitimci olan  Dr. Bahar Eriş'in  yazısına denk geldim. Sosyal mecralarda görünen “mükemmeliyetçi” görüntülerin aslında var olmadığından söz ediyordu, haklıydı. Gördüğümüz insanların yaşantıları, imkanları veya duyguları aklınıza ne gelirse kusursuzmuş gibi algı yaratılmaya çalışılıyor. Zaten bilinçli yapıldığı da bir gerçek. Bağımlılığımız o derece arttı ki insanların mükemmel göstermeye çalıştığı çoğu şeyi gerçekten öyle zannediyoruz. Asla üzülmüyor asla kötü günleri olmuyor asla evleri kirlenmiyor asla, asla, asla... Aklımıza ne gelirse sayabiliriz. Şu bir gerçek ki hiçbir şey tam ve kusursuz değildir. Bir yerlerde bir şeyler hep eksik kalır. Önemli olan elimizde olanı elden geldikçe iyi yapmak.

Her birimizin ayrı sorunları ve hayat telaşı var. Başımıza kötü bir olay geldiğinde sadece "Benim mi başıma geliyor?" diye kendi kendimize düşünüyor olabiliriz. Kafamızı dağıtalm diyerek sosyal mecrada zaman geçirmek istediğimizde kimileri zaman zaman tatile gider kimisi hayatındaki güzel gelişmeleri aktarır kimisi az önce ağlamamış hatta hayatının en kötü haberini almamış gibi makyaj yapıp videolar çekip atar. Sonra "Evet, sorun ben de." diye düşünürüz. Bu da kendimizi yersiz yere sorgulamamıza veya suçlamamıza sebep olur. Bence asıl sorun, kendi hayatımıza odaklanamamak. Sorunları çözmek yerine ertelemek ve başkalarını gördüğümüzde de çözüm odaklı olmadığımız için hep sorunları görmek oluyor. Odağımız kendi hayatımız olursa meşguliyetimiz artar ve başka hayatlarla fazla ilgilenmeyiz. Hepimiz sorunlarla mücadele ediyoruz ve sosyal mecralarda filtreli görüntüler var bilinci oluşturursak estetik gerçeğin de farkına varırız.