Ölüm bir son değil! Bilene bir başlangıçtır.

Nefsani arzularımızı zapta rapta alarak yaşamak, yaşarken ölmek demektir.

İnsan bilmediği şeylerden korkar. Korkmak ise bir ömür ölüp, ölüp dirilmek demektir.

Hangisini seçeceğiniz sizin elinizdedir.

Zihninizi ele geçiren ölüm korkusu, bir kurt gibi beyninizi kemirirken  ne tat alır hayattan ne de layıkıyla yaşarsınız.

Ölüm gizemli bir yolculuktur, bir son değil!

Yaşarken dolu, dolu yaşayıp ardında güzel izler bırakmak esastır. Bu dünyaya gelirken "bedensiz ruhumuz" iyi bir insan olacağını ve bu dünyada iyi işler yapacağını planlayarak gelir. Malaesef ki ruh beden kisvesini giyince dünyevi tatlar ve zevklerle tanışır. Bundan sonrası kişinin nefsani arzularını, duygularını kontrol altına alıp almadığına bağlıdır.

İnsanın sadece yaşamı sona erer insan ölmez. Her insan bir enerjidir. Dünya da yaşadığı sürede enerjisini yoğunlaştırıp güzelleştirmek kişininin kendi elindedir.

Tasavvufta 7 nefs mertebesi vardır ve en üst makam Nefs-i Kemâl'dir. O makam da mekân zaman yoktur. Ölmeden önce ölünüz sözü aynı zamanda bu makama ulaşmayı kasteder.

Ama bu makama gelene kadar, insanın bu nefs mertebelerini  geçmesi gerekekir. Onlar, Nefs-i Emmare, Nefs-i Levvame, Nefs-i  Mülhime, Nefs-i Raziyye, Nefs-i Marziyye  ve en sonda Nefs-i Kemâl makâmıdır.

Kamil olma yolunda ilermelidir insan.

Bu yol ve mertebeler aynı zamanda nefs mertebesi yani çakralarımızdır.

Kısacası hayat yolundaki kademelere ihlas ve iman ile sabırla tırmananlar ölmeden önce ölünüz sözünü gerçekleştirirler.

Ölümün bir yok oluş madığını bilir ve ölümden korkmazlar çünki teslimiyetin hazzı korkuyu ortadan kaldırır.

Peki ya siz ne kadar ölüme hazırsınız?