Onca maddi manevi eziyetler karşısında insan oğlu dünyada sıkışıp kaldı. Savaş denen o zalim eylemin acısı, o acıları yaşayanların dışında izleyici kalanlarında canını acıtmaya yetiyor. Onlar mutsuzken eğlenmek, vicdan muhasebesi yapabilen insanlar için çok zorken, görmezden gelenlerin neşeleri de gözlerden kaçmıyor. Sahi biz neyi yitirdik? Vicdanımızı mı? Merhametimizi mi?

Çok derin bir konu lâkin tek bir cevabı var. Merhametimizle birlikte empati yetimizi kaybettik. Eğer merhamet yoksa, insandan evrilmiş, canavarlaşmış şeytanın uşağı oluruz.

Din tüccarları bir yanda, onlara kızıp dinden soğuyanlar bir yanda, az bir kesim dinini layıkıyle yaşamaya çalışıyor.

Kimide bu olup biteni seyrederken anlamaya çalışıp herşeye geç kalıyor. Hakikaten insanoğlu dünyaya sıkışıp kaldı.

Vicdanıyla hareket eden, merhametini kaybetmeyen insanlarsa acıları yüreğinde yaşıyor. Şöyle bir etrafımıza bakalım çok şükreden, içindeki çocuğu yaşatan, kadere layıkıyle iman eden, yaralı birinin yarasına deva olan, ufak şeylerden mutlu olan, etrafına öğrendikleriyle ve güzel ahlakıyla ışık katan kaç tane insan kaldı? Bulursanız bırakmayın! Yeni nesil için sadece onlar lazım. Yetki güç otorite, bu tarz insanların elinde olmalıki ülke dünya huzura varsın. Bu güzel yetilere sahip olmayanlarda hayatta yaşayan canlı ölülerdir. Şeytanlaşmış zihinler etraflarına kötülükten başka birşey katamazlar.

Kısacası, bütün bu zırvalıkların içinde iyiler dünyada mahsur kaldı.